Adversity introduces man to himself, a poet once said. For me, the same is true even of imagined adversity. If I expect another person to react in a certain way in a given situation—and he or she fails to meet my expectation—well, then I hardly have the right to be disappointed or angry. Yet I occasionally still experience feelings of frustration when people don’t act or react as I think they should. Through such imagined—or, better yet, self-inflicted—adversity, I come face to face again with my old self, the one who wanted to run the whole show.
Is it finally time for me to stop expecting and to start accepting?
Today I Pray
May I stop putting words in people’s mouths, programming them—in my own mind—to react as I expect them to. Expectations have fooled me before: I expected unbounded love and protection from those close to me, perfection from myself, undivided attention from casual acquaintances. On the adverse side, I expected failure from myself, and rejection from others. May I stop borrowing trouble—or triumph either—from the future.
Today I Will Remember
Accept. Don’t expect.
TAGALOG VERSION
Ika-21 ng Nobyembre
Pagninilay para sa Araw na ito
Ang kahirapan ay nagpapakilala sa tao sa kanyang sarili, sabi ng isang makata. Para sa akin, totoo rin ito para sa kathang-isip na kahirapan. Kung inaasahan kong magre-react ang ibang tao sa isang tiyak na paraan sa isang partikular na sitwasyon—at nabigo siyang matugunan ang inaasahan ko—pwes, wala akong karapatang mabigo o magalit. Ngunit paminsan-minsan ay nakararanas pa rin ako ng mga damdamin ng pagkabigo kapag ang mga tao ay hindi kumikilos o nag-rereact ayon sa iniisip ko. Sa pamamagitan ng gayong kathang-isip—o, mas mabuti pa’y, sariling dulot na paghihirap, muli akong nahaharap sa dati kong pagkatao, ang gustong magpatakbo ng buong palabas.
Panahon na ba para tumigil na akong umasa at magsimulang tumanggap?
Ngayon Ipinagdarasal Ko…
Nawa’y ihinto ko ang paglalagay ng mga salita sa bibig ng mga tao, i-program ang mga ito—sa sarili kong isip—upang mag-react gaya ng inaasahan ko sa kanila. Niloko ako ng mga inaasahan noon: Inaasahan ko ang walang hangganang pagmamahal at proteksyon mula sa mga malapit sa akin, pagiging perpekto mula sa aking sarili, hindi nahahati na atensyon mula sa mga kaswal na kakilala. Sa masamang panig, inaasahan ko ang kabiguan mula sa aking sarili, at pagtanggi mula sa iba. Nawa’y ihinto ko ang paghiram ng problema—o ang tagumpay—sa hinaharap.
Ngayon Tatandaan Ko…
Tanggapin. Huwag umasa.
*** PAUNAWA: Pinapaalam po na ang pagsasalin sa Tagalog ng “Pagninilay sa Araw na Ito” ay hindi aprubado ng GA International Service Office. Ito po ay ginagawa ng BETS OFF HOME GROUP para makatulong sa mga adik na gustong magbago.